|
 Hieronder
een samenvatting van e-mails die ik heb verstuurd n.a.v. mijn mishandeling
op 4 december 2003.
4 december 2004 Mishandeling
Als ik 's avonds naar huis fiets en een rotonde volg
over het fietspad, kruis ik het pad van een auto die van de rotonde af
wil. De automobilist geeft mij geen voorrang en ik raak de auto zachtjes
in de zijkant. Ik stop en blijf met mijn fiets tussen mijn benen staan,
de auto stopt ook. De automobilist stapt uit en voor ik ook maar iets
heb kunnen zeggen of doen krijg ik een klap op mijn neus en val bewusteloos
achterover. Volgens getuigen schopt de automobilist me nog als ik op de
grond lig, maar dan ben ik bewusteloos.
Gevolgen: een gebroken neus, gebroken kuitbeen (het dunste
bot in je onderbeen), grote bult op mijn achterhoofd, bult op mijn elleboog
en een tand waar een stukje van is afgebroken. Met een ambulance wordt
ik naar het ziekenhuis gereden waar ik van half acht tot half een 's avonds
opgelapt wordt. Ik krijg de keuze: in het ziekenhuis blijven tot de operatie
die nodig is aan neus en been (dat wil zeggen vrijdag en het weekeinde
in het ziekenhuis) of naar huis en de volgende week terug komen. Gezien
het feit dat we sinterklaas willen vieren en ik een weekeinde in het ziekenhuis
niet zo zie zitten kies ik ervoor om naar huis te gaan. Van huis uit schrijf
ik e-mails naar vrienden en bekenden om ze te informeren over mijn situatie
en om mij af te reageren/te uiten.
Uit mijn dagboekje: 18.30 mishandeling. 19.30 ziekenhuis:
foto's van nek, enkel en onderbeen. Later nog een foto van de nek. 0.45
thuis Elk uur wakker maken om hoofdletsel te signaleren. Vrijdag 05-12-2003
Ziekenhuis belt om 8.30 over operatie: woensdag 11 uur opname, donderdag
operatie. Politie belt over gegevens voor aanhouden dader. Verteld dat
getuige meer weet, ik niet. Politie belt om telefonisch aangifte te doen.
Later komen ze langs om aangifte te laten ondertekenen. Ruud en Tiny komen
met Eva langs met een bos bloemen. KNO gebeld: dinsdag 15.00 neus bekijken.
Anesthesie gebeld: 8.50 afspraak. Volkert gebeld: letselschade advocaat
inschakelen evt. via vakbond. IZR gebeld: kunnen kosten incl. eigen risico
verhalen op dader. Sturen formulier. Verder geen formulieren nodig. Letselschade
kan ook via IZR. Verwijzen bij mishandeling door naar ? 070 381 39 90.
's Middags Sinterklaas gevierd en om 20.30 helemaal uitgeput naar bed.
Lichamelijk voel ik me wel goed. Wat pijn aan mijn voet, maar geen pijnstillers
nodig. Mijn ogen worden blauw.
6 december 2003 Eerste bericht
 Hallo
allemaal, meisjes, jongens en wat dies meer zij,
[Disclaimer/opt-out/opt-in] We zijn van plan sommige
mensen de komende weken via mail op de hoogte te houden van het wel en
wee van mij (=Evert). Wil je dat niet of ken je iemand die juist ook op
deze verzendlijst wil, mail dan even terug. Carolien staat er de komende
dagen allen voor en zal dan wellicht niet de tijd of de puf hebben om
uitgebreid te reageren. Wel kan ze jullie reacties afdrukken en mee naar
het ziekenhuis nemen zodat ik wat te lezen heb.[/Cut the crap, get to
the point]
[Status] Tja op dit moment ben ik goed gemutst: ik krijg
van jullie allemaal veel aandacht en met name van Carolien ook veel zorg.
Zelfs het ziekenhuispersoneel was vanmorgen oprecht geinteresseerd en
aangedaan. Dat doet me echt goed. Ik doe mijn best jullie via mail op
de hoogte te houden, straks neemt Carolien dit van mij over als ik (incummunicado)
in het ziekenhuis lig.
 Op
dit moment voel ik me goed. Mijn neus voelt raar, alsof er een dikke pleister
op zit en ik snotverkouden ben (mijn neus zit verstopt). Mijn been is
vooral zwaar (door de gipsen spalk) en begint te kloppen als ik een stukje
huppel met mijn krukken. Maar ik slik geen pijnstillers en heb ik geen
pijn (anders dan in mijn billen van het zitten...).
Vanmorgen ben ik in het ziekenhuis geweest voor een "pre-operatief
onderzoek" oftewel een vragenlijst en een gesprekje met de anesthesist.
Conclusie: operatie-geschikt verklaard en ruggeprik tenzij.
En toen kwam de tenzij: KNO-polikliniek. Eigenlijk mochten
we pas om 15.00 uur komen maar we waren er toch dus maar even op bezoek:
of de neuscorrectie niet gecombineerd kon worden met de beenoperatie.
"Moeilijk moeilijk, even overleggen euhm... komt u verder, de arts
heeft wel tijd voor u. Ach dat ziet er niet best uit, alles kapot, gebroken,
gescheurd, dubbelgevouwen, veel werk, volledige narcose. Samen met de
operatie? Goed idee! Gaan we meteen regelen. Nee u hoeft vanmiddag niet
meer te komen." Kijk dat is nou weer goed nieuws. Maar ook slechts
nieuws want het feit dat mijn neus zo in elkaar zit betekent dat ze pas
over enkele maanden kunnen zien of hij goed herstelt en pas over een jaar
kan een eventuele corrigerende operatie uitgevoerd worden. [/Status]
[Planning] Dus: morgen (woensdag 10-12) opname vanaf
11 uur en donderdag operatie aan neus (rechtzetten en repareren neustussenschot)
en aan mijn enkel/onderbeen. Hoe laat is bij ons nog niet bekend. Wat
er precies aan mijn enkel/onderbeen gedaan moet worden is ons ook nog
onduidelijk. Het probleem zit hem in het feit dat het kuitbeen dat gebroken
is, mijn voet ondersteunt. Door de breuk zijn er in mijn enkel echter
pezen geraakt (of gescheurd). Daardoor is het bot scheef gaan staan. De
pezen en de scheefstand moeten gecorrigeerd worden. Hoe dat allemaal moet
gaan hoop ik morgen voor een deel te horen.
 Voorzichtige
prognose (van ons): tot maandag in het ziekenhuis met een dichtgestopte
neus en een been in het gips. Dan na een week of 6 het gips er af en de
hechtingen er uit. Daarna wellicht nog eens terug voor het verwijderen
van plaatjes of pinnen in mijn been en in ieder geval de hechtingen. En
dan maar hopen dat het allemaal weer werkt of gaat werken als voor de
"gebeurtenis". [/Planning]
[Dader] De dader is opgepakt, heeft bekend (al weten
we niet wat) en is weer "heengezonden". Zijn kenteken is **-**-**,
en ja hij voldoet aan de meeste vooroordelen (en zijn auto ook). Er zijn
diverse getuigen. Of hij veroordeeld wordt hangt echter van de ernst van
de mishandeling af. Ik heb aangifte gedaan van "zware mishandeling".
Volgens een vriend telt ook de hersteltijd en die zou wel eens lang kunnen
zijn. In ieder geval ben ik met mijn neus al een jaar bezig, hoe het met
mijn been afloopt weten we pas enige tijd na de operatie en pas echt na
het verwijderen van het gips. Maar de kans lijkt groot dat hij veroordeeld
wordt, maar juich nooit te vroeg. Bovendien gaat dit allemaal nog maanden
duren.
We hebben ons voorgenomen om de kinderen een brief aan
hem te laten schrijven. Enerzijds zodat zij hun gevoelens kunnen uiten,
anderzijds zodat hij te weten komt wat hij heeft aangericht met zijn dollemans
actie. Zelf wil ik hem eventueel ook wel spreken, al dacht ik daar eerst
anders over. Of dat ook gaat gebeuren is nu nog veel te vroeg. [/Dader]
 [Contact]
Je kunt zoals ik al schreef terugmailen naar Carolien, die er voor zorgt
dat ik de reacties kan lezen. Je kunt ook mij mailen, Carolien leest ook
mijn mail. Je kunt naar ons huisadres schrijven.
In het ziekenhuis ben ik vanaf woensdag hier te vinden:
Onze Lieve Vrouwe Gasthuis. 5e Verdieping, dus ik hoop op een raamplaatsje
en van dit schitterende weer. Bezoektijden en routebeschrijving staan
op de website: http://olvg.ziekenhuis.nl/.
Stem je bezoek even af met Carolien want er mogen maar 2 personen tegelijk
aan mijn bed staan... [/Contact]
Zo, lekker lang verhaal geworden. Voor nu weer even genoeg.
Binnenkort meer! Evert
Uit mijn dagboekje: Zaterdag 06-12-2003 's Avonds
komt Nicoline langs om te praten. Ze belde 's ochtends ook al. Verder
veel telefoontjes en bezoekjes. O.a. Rob Bland (heeft Bas meegenomen naar
voetbal en weer thuis gebracht: 1-1). Judith, Lichamelijk voel ik me wel
goed. Minder pijn. Mijn ogen worden dik. Zondag 07-12-2003 Goed geslapen,
o.a. op mijn buik. Dick komt met Menno om Bas en Jaro op te halen voor
een dagje. Besproken wat er met de dader verder gebeurt: hangt af van
het OM: hoe erg vinden ze het (zware mishandeling of niet), wat kan de
politie aanleveren aan bewijs. Bureau slachtofferhulp zorgt voor contact
tussen mij en OM. Als Bas en Jaro weg zijn gaan Carolien en ik mij wassen.
We gebruiken de beenhoes die we van de moeder van ... hebben geleend.
s Middags komt Nele met de kinderen langs om Bas en Jaro mee naar buiten
te nemen maar die zijn natuurlijk bij Nicoline, Dick en Floris. 's Avonds
komen Astrid en Leanda om met Carolien naar de Poema's te gaan. Ans en
Jan komen om op te passen. Eigenlijk zou ik natuurlijk mee gaan naar de
Poema's... Maar Astrid en Leanda hebben de CD van de Poema's voor me gekocht,
kan ik ze toch horen. Lichamelijk voel ik me goed. Ik slik geen pijnstillers
en heb alleen last van mijn voet als die omlaag hangt. Mijn neus voelt
nog een beetje raar en lijkt wat scheef te zitten. Ik neem me voor om
het rechtzetten tijdens de operatie te laten plannen en niet op de poli
KNO te laten doen. Maandag 08-12-2003 Heidi is er als ik opsta. Ze maakt
een dag extra schoon bij ons. Diverse SMSjes ontvangen en voicemails,
voornamelijk van de schisisgroep en van Dorien Versloot. Jan-Willem Koers
belt me om me sterkte toe te wensen. Floris bijgepraat over mijn projecten.
Nog wat mails verstuurd. Voel me de hele dag eigenlijk wel goed. Geen
pijn, af en toe een beetje duizelig net als elke dag en een kloppende
voet als ik opsta. Dinsdag 09-12-2003 Carolien moet haasten om de kinderen
naar Judit te brengen die ze meeneemt naar school. Wij gaan naar het ziekenhuis
(OLVG) voor een gesprek met de anesthesist. Ik krijg de keuze tussen volledige
narcose of ruggenprik met een sterk advies voor een ruggenprik. Als ik
zeg dat het rechtzetten van mijn neus wellicht tijdens dezelfde operatie
gaat gebeuren dan wordt het ruggenprik tenzij de neuscorrectie gelijktijdig
plaatsvindt. We besluiten direct ook langs KNO te gaan ook al heb ik pas
's middags een afspraak. Carolien ontmoet onderweg nog een bekende uit
de NIGZ tijd. We praten even bij en Carolien gaat daar op bezoek als ik
in het ziekenhuis lig. We worden eerst vreemd aangekeken omdat ik 3 dagen
na de breuk had moeten komen. Maar vervolgens worden ze zeer behulpzaam
en wordt ik direct geholpen door een arts. Deze komt tot de conclusie
dat er van alles gebroken, verschoven en gescheurd is en dat er flink
geknutseld moet worden om mijn neus te herstellen. Dat moet onder narcose
en dus wordt er getracht te combineren met de operatie. Ik ben aangenaam
verrast door de oprechte belangstelling en verbazing over de mishandeling.
Daarna drinken we koffie en gaan we weer naar huis. Scheelt ons weer een
ritje heen en weer. Woensdag 10-12-2003 De opnamedag verloopt zoals gebruikelijk
chaotisch met veel wachten en verschillende disciplines. Het gaat allemaal
nog erg gemoedelijk en vrijwel iedereen is in voor een praatje of een
grapje. Alleen de zaalarts (Jitte Balt) is erg "efficiënt":
hij knipt snel het gips open (of eigenlijk de watten en de zwachtels),
trekt mijn been er aan mijn grote teen uit en concludeert "hm, nog
flink opgezet maar er kan geopereerd worden". Allerlei vragen en
onderzoekjes krijg ik 2 of 3 keer. De KNO-arts mis ik doordat ik met mijn
vader beneden in het restaurant zit. Daarom moet ik donderdag om 8.30
op de poli KNO komen. Ik hoop dat het allemaal gaat lukken. Waarschijnlijk
is de operatie om 10.30 uur, nuchter vanaf 12 uur vanavond. Carolien,
Bas en Jaro komen om 19 uur en nemen om 19.45 mijn vader mee naar huis
die de hele dag bij me is geweest. Ik begin wat nerveus te worden. Op
zaal lees ik nog wat, schrijf dit, eet nog snel een banaan en een Mars
en drink nog wat en ben dan lekker rozig. Alleen wat Heparine gehad tegen
trombose, verder niets.
 11
december 2003 Evert geopereerd
Lieve mensen,
Even een kort bericht dat Evert inmiddels uit de OK is
(12.10 uur) en dat de operatie goed verlopen is. Ik ga er nu naartoe,
later bericht volgt.
groetjes, carolien
11 december 2003 Evert heeft telefoon
 Beste
famillie en vrienden,
Het gaat redelijk goed met Evert. Vanavond mocht de infuus
eruit, hij drinkt en eet weer en begint alweer grapjes met het personeel
te maken. De chirurg heeft twee schroeven door zijn bot gedaan; die moeten
er over 6 weken weer uit. Zijn voet zit nu nog in verband, morgen krijgt
hij gips tot zijn knie. Zijn neus zit is gestut (van binnen en buiten)
en zelf vindt hij het lijken op een Cliniclown (maar dan met een witte
i.p.v. een rode neus). Hij heeft nog het meeste last van zijn neus. Zit
helemaal dicht en voelt geirriteerd en beurs aan. Hij heeft steeds het
gevoel dat hij moet niezen, aan een kant wordt hij wat doof en zijn ogen
zien wat rood, net alsof hij een flinke verkoudheid heeft. Inmiddels heeft
hij ook telefoon en kun je hem bellen: 020 599****. Als het meezit, mag
hij zaterdag al naar huis, anders wordt het ws. maandag.
Hier laat ik het even bij. Groetjes, Carolien
Uit mijn dagboekje: Donderdag 11-12-2003 Ik mag lekker
uitslapen tot 8 uur. Er is dan onduidelijkheid over of ik naar de poli
KNO moet of dat de arts komt. Net als ik gedoucht heb en ben aangekleed
komt de KNO arts. Hij zegt dat de operatie gewoon tegelijkertijd aan neus
en enkel gaat plaatsvinden. Tijdstip is dan nog onduidelijk, gezegd wordt
9 uur. Vanaf dat moment begint het wachten. Om een uur of 10 krijg ik
wat paracetamol en een rustgevend tablet (denk ik) en wordt ik naar de
pre-operatieve ruimte gebracht, waar ik een infuus krijg. Daar nog een
tijdje wachten en ik zie de co-assistent (Michiel Erkamp) nog even die
bij de operatie aanwezig zal zijn. Vervolgens wordt ik de OK opgereden,
hijs mezelf op de verwarmde operatietafel en wordt enkele minuten later
via het infuus in slaap gebracht. Rond 12 uur wordt ik weer wakker op
de verkoever. De operatie zou maar een half uur geduurd hebben. Ik voel
me prima, maar heb wel flink last van de watten in mijn neus. Na heel
lang wachten wordt ik dan uiteindelijk naar C5 teruggebracht en mag daar
meteen eten en drinken. Ik laat het me allemaal goed smaken al is het
brood wel droog na die operatie. Maar ik mag er koffie bij en daar heb
ik sinds de verkoever behoefte aan! Carolien komt meteen en is erg boos
datz e niet bij me op de verkoever mocht. Kennelijk is dat beleid in het
OLVG. Maar goed, als ze ziet dat ik alweer behoorlijk bij ben kalmeert
ze. Na de avondvisite ben ik afgepeigerd en val al televisie kijkend in
slaap en om een uur of tien ga ik slapen na de Heparineprik en twee paracetamols.
12
december 2003 Evert vanmiddag al naar huis
Beste iedereen,
Vanmiddag om 16.30 uur mag ik Evert gaan ophalen in het
ziekenhuis. Joepie!
groetjes, carolien
Uit mijn dagboekje: Vrijdag 12-12-2003 Ik voel me
goed, slik nog wel paracetamol maar heb vrijwel geen pijn. Alleen de watten
in mijn neus zijn erg vervelend. Vanochtend gaat mijn kamergenoot Marjolein
na 2 weken naar huis met een gerepareerde knie. Heb lekker met haar kunnen
kletsen en haar discman geleend. Er ligt nog een Egyptische man op de
kamer met suikerziekte waarbij gisteravond ongepland een teen is afgezet.
Hij is er erg van onder de indruk. Verder ligt er nog een vrouw met een
vergelijkbare breuk als ik, aan haar enkel. Zij is direct geopereerd.
Tijdens de artsenronde hoor ik dat ik in ieder geval zaterdag naar huis
mag. Als de co-assistent vraagt of het misschien vandaag ook kan, antwoord
de arts "hm, ja eigenlijk wel al is het wel erg snel". En dan
begint het wachten en regelen weer. Carolien bellen dat ze me 's middags
kan komen ophalen (na het bezoekuur). Maar eerst moet ik nog een gipsen
spalk krijgen en moeten er controle foto's gemaakt worden. Iets na 10
uur wordt ik met bed en al weggehaald en ga ik naar de gipskamer. Daarna
wachten en met een elektrisch trekkarretje naar de röntgen voor foto's.
Vervolgens weer lang wachten in mijn bed en met hetzelfde karretje en
Engelse dame (brancardier) terug naar zaal waar net het warme middageten
gebracht wordt. Na het eten begint het wachten op ontslag. Wel wordt er
nog bloed geprikt, waarschijnlijk om eventuele infecties op te sporen.
Om 17.30 gaat het sein op groen en gaan we zo snel mogelijk naar huis.
Het ritje naar huis is erg confronterend: ik ben erg alert en kijk naar
alles wat beweegt. Ben benieuwd hoe dat zal zijn als ik voor het eerst
weer op de fiets zit. Zaterdag 13-12-2003 Ik voel me goed, heb alleen
's ochtends wat hoofdpijn, waarschijnlijk van het diepe slapen. Zondag
14-12-2003 's Ochtends komen Jan Paul, Eveline, Marianne en Esther even
langs. Jan Paul zal mijn kerstpakket afhalen en ik krijg een boek van
ze van Jan Wolkers. Daarna gaan we naar de verjaardag van Floris. Ook
daar gaat het goed. 's Avonds zijn we beide moe en gaan vroeg naar bed.
14 december 2003 Thuis, en wat
nu?
 Hallo
allemaal,
Inmiddels ben ik zelf weer in staat om achter de computer
plaats te nemen. Met mijn linkervoet op een krukje en de krukken naast
me. Morgen wordt wellicht de rolstoel bezorgd.
Ik ben erg snel hersteld van de operatie. Heb geen last
van de narcose gehad, anders dan vermoeidheid. Vrijdagmiddag laat kwam
de zaalarts met het verlossende woord: de foto's van mijn gegipste been
geven aan dat alles op zijn plek zit, ik mag weg. Gelukkig: verlost van
die prikken en dat hete ziekenhuis. Het personeel was trouwens erg aardig:
vol interesse en aandacht en attent. Ik slik al geen pijnstillers meer
afgezien van af en toe een paracetamol tegen de hoofdpijn: waarschijnlijk
nog een restje van de lichte hersenschudding.
Mijn neus zit vol met vette watten om de neusopeningen
open te houden en de vorm goed te houden. Hierdoor kan ik lastig eten
(probeer maar eens met je neus dicht te eten of drinken) en loopt mijn
neus de hele tijd. Buitenom zit een soort plastic houder, vastgeplakt
aan o.a. mijn voorhoofd en wangen. Dat ziet er vreemd uit. De watten mogen
er waarschijnlijk morgenochtend uit, de houder buitenom waarschijnlijk
donderdag. Dit is wat onduidelijk doordat dit bij mijn ontslag niet duidelijk
is doorgegeven. Ben benieuwd hoe het zonder watten zal voelen. Hopelijk
snurk ik dan wat minder want ik wordt er zelf zelfs wakker van.
In mijn linker voet zitten nu 2 schroeven die mijn kuitbeen
aan mijn scheenbeen vastklemmen en zo mijn enkel op zijn plek houden totdat
de breuk in mijn kuitbeen hersteld is. Tijdens de operatie is dat alles
wat er gedaan is, via twee kleine gaatjes in mijn onderbeen. Totdat de
zwelling is afgenomen heb ik nog een spalk (gips aan de achterkant van
mijn been en voet). Daarna (23 december ga ik weer naar het ziekenhuis)
krijg ik een koker om mijn been waarmee ik 6 weken NIET mag lopen. Die
schroeven schijnen niet zo sterk te zijn. Na 6 weken gaat die koker er
af en worden in principe ook de schroeven er weer uit gehaald. Hoe en
wanneer, dat is op dit moment nog niet bekend. Van mijn voet heb ik voornamelijk
's ochtends last als ik de hele nacht met mijn voeten omhoog heb gelegen:
dan klopt het flink en doet ook wat pijn. Maar ook overdag lig ik nog
met mijn voeten omhoog, de zwelling moet zo snel mogelijk weg.
 Dan
voor wat betreft de dader: ik weet inmiddels waar hij werkt (toevallig
in hetzelfde bedrijf als twee kennissen). Verder weet ik wat er in het
bericht in de Diemer courant heeft gestaan: 21 jaar en een "gedeeltelijke
bekentenis". Verder nog geen nieuws van de politie, slachtofferhulp
of de dader zelf.
Ook schijnt het voorval in het Parool en op Radio Noord
Holland en AT5 (Amsterdamse TV) geweest te zijn. Jammer dat ik dat zelf
niet gezien heb. Maar goed, ik was liever op een andere manier in het
nieuws gekomen.
Zo, nu is het voorlopig genoeg geweest via de mail. Morgen
KNO poli, donderdag KNO poli, volgende week woensdag gipskamer, foto's
en chirurgie poli. Stilzitten moet ik maar dat lukt me even niet...
Bedankt voor al jullie reacties. Erg prettig om te merken
dat jullie allemaal aan me denken en meeleven. Een telefoontje, mailtje
of SMSje vind ik altijd prettig, een bezoek aan huis is minstens net zo
leuk. Mogelijk praat ik nog wat lastig (moeilijk verstaanbaar) de komende
dagen, maar het doet me zeker geen pijn.
Uit mijn dagboekje: Maandag 15-12-2003 Vandaag zou
ik naar de KNO arts gaan om de watten te laten verwijderen, maar het is
onduidelijk of dat doorgaat. Als we 's ochtends bellen krijgen we te horen
dat de arts dit moet bepalen en die is pas vanaf 13.30 weer aanwezig.
Carolien besluit om wat uurtjes te gaan werken om niet al te veel verlof
te verliezen.
23
december 2003 Ik kan weer lopen! (nou ja...)
De afgelopen week was relatief rustig, afgezien van het
geruzie tussen Bas en Jaro. Inmiddels heeft Jaro alweer een flinke bult
op zijn wang van een valpartij als resultaat van de zoveelste duw- en
trekpartij tussen beide heren. "Nee, we vechten niet, we stoeien",
want vechten hadden we verboden. Maar het eindigt wel steevast in een
huilende Bas of Jaro of soms beide.
Vorige week dinsdag zijn de tampons uit mijn neus gehaald
en kon ik eindelijk weer wat ruiken en wat gemakkelijker eten en drinken
(probeer maar eens te slikken met je neus dicht). Pijn deed het niet echt,
al was die frisse verse lucht wel scherp in mijn neus.
Woensdag ben ik met Carolien naar slachtofferhulp gegaan.
De eerste keer in de rolstoel naar buiten en bijna rolde ik op de grond
toen het voorwiel in een gaatje in de stoep kwam. Dat is wennen hoor,
zo'n rolstoel, maar ook leuk en erg gemakkelijk om de beker koffie uit
de keuken naar de bank te verplaatsen. Met krukken lukt je dat niet...
Bij slachtofferhulp mijn verhaal nog eens gedaan en weer heel wat informatie
over de vervolging van de dader gehoord. Afgesproken dat zij de brief
naar de dader versturen (ik heb immers zijn naam en adres niet). Die brief
is inmiddels bijna klaar nadat ik me weer eens kwaad had gemaakt. Bas
wilde hem niet schrijven omdat (dat kwam er pas na lang doorvragen uit)
hij bang is dat de dader dan onze naam en adres heeft en straks voor de
deur staat. In ieder geval ben ik nu weer wat boosheid kwijt.
Nog geen twee uur later stond de buurtrechercheur op
de stoep (denken we, want ze kwam zonder verdere bekendmaking binnen,
ik heb haar naam nog maar eens gevraagd toen ze wegging). Ze heeft verteld
dat het dossier via de hulpofficier naar de officier was gestuurd omdat
de zaak wellicht zwaar genoeg zou zijn. Volgens de officier is dat echter
niet het geval waardoor het nu toch weer bij de hulpofficier (HOPper in
vaktermen) ligt. Ik ben razend benieuwd wat er in het dossier staat en
dat tracht ik nu te achterhalen. Hoe meer er in staat, hoe meer kans op
vervolging. En na mijn ziekenhuis bezoek van vandaag (zie verderop) is
bekend dat ik nog wel even bezig ben met volledig herstel. Niet zo goed
voor mij, wel goed voor de strafzaak.
Woensdag ook op de markt geweest en dat was leuk: zoveel
mensen die naar je kijken en niemand die wat vraagt. Pas in de Albert
ehh ... supermarkt waren er twee mensen die wilden weten wat er gebeurd
was. "Was zeker een buitenlander?" heb ik al heel veel gehoord.
"Weet ik gelukkig niet" is dan mijn (eerlijke) antwoord. Donderdagavond
nog zo'n aandachtsdouche gehad toen ik buiten de school in de rolstoel
stond te wachten tot het kerstdiner van Bas en Jaro afgelopen was. En
lekker gluhwein gedronken met een andere ouder die ook in een rolstoel
zat wegens een hernia.
Vandaag ben ik voor controle naar het ziekenhuis geweest.
Bas en Jaro gedumpt bij vriendjes, Carolien als chauffeuse (voor auto
en rolstoel) mee. Om 1 uur melden bij de gipskamer om het oude gips er
af te laten halen. Wat ik zelf al vreemd vond, vonden zij ook: er was
wel een afspraak gemaakt door de afdeling Chirurgie om het oude gips er
af te laten halen, maar geen afspraak voor nieuw gips. Dat is toen ter
plekke kortgesloten met twee (!) chirurgen en tot mijn verbazing kreeg
ik loopgips. Dat wil zeggen dat ik, als het gips hard is en ik het durf,
ik er op mag lopen. Geen lange einden maar wel zonder krukken. Tot nu
toe had iedereen gezegd dat ik er niet op mocht lopen dus dat was weer
een meevaller. @Floris: het is geel, dus met wat paarse stift krijgen
we het wel in de Nuon kleuren. @De overigen: dat was een vereiste om via
mijn werk thuis een (draadloos) netwerk te krijgen. @Floris: het werkt
overigens nog niet en er heeft nog niemand gebeld...
Na de gipskamer naar de rontgen voor foto's (de tiende
of zo, die dader wordt nog arm, denk ik dan elke keer met een glimlach)
en vervolgens weer in de rij voor de chirurg. Alweer een andere chirurg
(zelfs een andere dan eerder vandaag). Maar wel een duidelijke: begon
met een uitleg over mijn fractuur, die "maison neuf" blijkt
te heten. Waarom is onduidelijk. Over 6 weken mag het loopgips er weer
af en dan worden op dezelfde dag de schroeven uit mijn kuit gehaald. Later
aan de balie is woensdag 4 februari afgesproken. 13.30 In de Poli OK en
vlak daarvoor het gips er af. Dat wordt in principe lokaal verdoofd (d.w.z.
injecties in mijn kuit/enkel). Op de brief voor de OK stond "leg
de schroevendraaier klaar". Ahum, meer hoef ik niet te weten.
Daarna gingen we naar de poli KNO voor mijn neus (toen
was het al bijna half vier). "Ah meneer Kuiken" zodra in binnen
zicht afstand was. Huh? "Ja een gebroken been en een gebroken neus,
dat vergeet ik niet zo gauw", zo begon de baliemedewerkster. De KNO
arts zei "zag ik u niet in Diemen rollen". Ja, ik dacht ook
al dat ik hem zag fietsen maar twijfelde. Woont dus ook in Diemen. Toen
zag ik een boek op zijn boekenplank van Nolst Trenite. Ik zeg "die
ken ik, die heeft mijn zoon geopereerd". "Oh" zegt hij
"dat is mijn baas". Nou die moet mij waarschijnlijk ook gaan
opereren, want mijn neus is van binnen nog lang niet goed. Het neus tussenschot
staat alle kanten op en blokkeert mijn linker neusgat. Mogelijk dat het
nog wel wat beter wordt doordat de zwellingen nog minder worden. Die neusoperatie
kan pas over een jaar, als alles in mijn neus goed vast zit en hersteld
is. Maar goed, het "Hannibal Lecter"-kapje is van mijn neus
af.
Thuis weet ik me inmiddels goed te behelpen. Ben al een
keer alleen onder de douche geweest al duurde dat zowat de hele ochtend.
Verder zit ik veel op de bank of in de rolstoel achter de computer (mijn
MP3 verzameling bij te werken en de gestolen CD's opnieuw te branden).
Nu ik mag lopen wordt het allemaal nog wat gemakkelijker want ons huis
is toch wat klein voor een rolstoel en met krukken kun je weer niets meenemen.
Voor Carolien is het allemaal erg zwaar. Emotioneel is
het natuurlijk ook belastend, je man in een rolstoel zien met een neus
die voorlopig niet de oude is. Bas en Jaro maken ook een soort crisis
door waardoor ze elkaar de hele dag lopen te treiteren en voor alles Carolien
om hulp vragen (spelen, aankleden, uitkleden, eten, drinken, zelfs plassen
en poepen want Jaro is bang op de WC). En dan moeten er nog boodschappen
gedaan worden, wassen draaien, schoonmaken, mij verzorgen etc. en nog
een beetje genieten van de kerstdagen en andere vrije dagen. Het is een
moeilijke periode voor het hele gezin. En wat het nog moeilijker maakt
is dat "er even tussenuit" niet zo gemakkelijk is met mijn gipsen
been. Zelfs een bezoekje aan Artis regel je niet zomaar. Gelukkig hebben
we veel ouders bereid gevonden om een dagje voor Bas en/of Jaro te zorgen.
Dan krijgen zij in ieder geval nog een leuke kerstvakantie.
Zo, voldoende leesvoer voor jullie en ik kon mijn verhaal
weer eens kwijt. Ben benieuwd naar jullie reacties waarmee ik ongetwijfeld
weer wat uurtjes zoet ben. Aan vervelen kom ik trouwens toch niet toe:
er is genoeg te doen hier in huis.
Groetjes van Evert, gezellige kerstdagen en alvast een
mooi 2004!
2
januari 2004 Lopend het nieuwe jaar in
Om te beginnen wens ik jullie natuurlijk een goed 2004
toe.
Sinds het vorige bericht (23 december) is er niet zo
heel veel in mijn situatie veranderd. Op 1 ding na: ik loop weer! Weliswaar
ben ik nu een hinkepoot (een eendje volgens Bas, ben even vergeten of
hij er "lelijk" voor zei...), maar ik kan me nu ook zonder rolstoel
of krukken verplaatsen en dat is erg prettig. Verder dan een meter of
50 gaat nog niet, maar het begin is er. De rolstoel kan weer terug naar
thuiszorg en de tuinstoel is weer uit het bad, want ik kan weer staand
douchen.
De kerstdagen en oud en nieuw waren erg leuk ondanks
dat we moeilijk het huis uit konden. Derde kerstdag hebben we een cross-country
parcours afgelegd met de rolstoel in 's Graveland. Goed voor de conditie
van Carolien! Door al dat gedoe komt ze namelijk niet meer aan sporten
toe. Vierde kerstdag heerlijk in de rij gestaan voor Finding Nemo. Pas
4 voorstellingen later dan gehoopt konden we kijken omdat het onwaarschijnlijk
druk was en alles uitverkocht was. In het cafe naast de bios wilden ze
zelfs geen hapjes meer voor ons maken omdat bijna alles op was en ze er
ook geen tijd voor hadden. Maar de film was erg leuk, ware het niet dat
Jaro (die hem nota bene al eens gezien had) hem eng vond en halverwege
de zaal uit wilde en Carolien mee trok... Die moeten we dus nog eens op
video lenen, dan kan Carolien hem ook uitzien.
Verder is er weinig nieuws te melden anders dan dat het
leven weer wat normaler begint te worden. Het is er nog niet van gekomen
om de winterbanden en de autoradio te monteren (dat gaat nog wat moeilijk
met een gebroken been). Wel heb ik via internet een nieuwe computer besteld
(komt ergens half januari). Helaas ben ik weer vergeten om daar een nieuwe
scanner bij te bestellen, dus voorlopig nog geen foto's op internet. Ik
heb nog geen tijd gehad om me te vervelen. Wat dat betreft is het maar
goed dat Bas en Jaro vrij hebben: ik heb nog nooit zoveel geschaakt, Monopoly
of zeeslag gespeeld in 2 weken tijd. Oh, en Jaro was verbaasd dat zijn
geld weg was toen hij het na 2 dagen wilde ophalen uit het huisje in de
speeltuin waar hij het had neergelegd omdat het steeds uit zijn jaszak
viel :-(. Gelukkig had hij toen al wel zijn Dracco Magnets gekocht (nieuwste
rage; spinners zijn al weer uit).
Het kan zijn dat het nu een tijdje duurt voordat ik weer
van me laat horen via deze verzendlijst: het eerstvolgende dat gepland
staat is het verwijderen van het gips en de schroeven op 4 februari (13.30).
Afgezien van bellen met de ARBO arts en de ziektekosten verzekeraar (beide
a.s. maandag) en een bezoekje aan Slachtofferhulp (a.s. woensdag). Je
belt wat af om alles geregeld te krijgen...
P.S. Ben benieuwd hoeveel out of office replies ik nu
krijg... (Later: slechts 1!)
7
januari 2004 Boontje komt om zijn loontje
Dinsdagochtend kreeg ik een telefoontje van de politie
Diemen met de mededeling dat de dader voor moet komen. Jippie! dacht ik
meteen. Vervolgens heb ik er wel een paar uur van wakker gelegen terwijl
ik toch behoorlijk moe was, maar dat heb ik er graag voor over. Ik heb
alle gebeurtenissen in gedachten nog eens herbeleefd en over de gevolgen
nagedacht. Maar gerechtigheid is onderweg: dinsdag 13 juli om 15.25 uur
aan de Parnassusweg in Amsterdam!
Wat die gerechtigheid dan zal zijn, daar moet ik me maar
niet al te veel bij voorstellen, dan kan het alleen maar meevallen. Ik
ben al blij als hij veroordeeld wordt en spring een gat in de lucht (dat
moet dan wel weer lukken) als ik er ook nog een zakcentje aan over houd
om de diverse kosten die we hebben moeten maken (nog afgezien van immateriele
kosten) te dekken.
Dinsdagmiddag kwam een politiedame nog even langs om
nogmaals een formulier te laten ondertekenen waarmee ze medische gegevens
uit het ziekenhuis kan opvragen. Ik had haar verteld dat de KNO-arts nieuwe
informatie had (namelijk dat ik over een tijd nog eens aan mijn neus geopereerd
moet worden). Dat is belangrijk voor het dossier omdat dat de strafmaat
mogelijk beinvloed. Vreemd genoeg mag zo'n arts die informatie niet aan
mij meegeven maar moet de politie dat zelf komen ophalen (heeft te maken
met het medisch geheim).
Vervolgens ben ik vandaag (woensdag) nog naar slachtofferhulp
geweest. De brief van mij aan de dader wordt via justitie verstuurd omdat
zowel slachtofferhulp als de politie het adres van de dader niet zou kennen.
Vreemd, want ze weten hem wel op te pakken en te dagvaarden. Maar goed:
als die brief maar bij hem komt. Nu schijnt het zelfs nog meegenomen te
worden in de strafzaak en dat lijkt me ook niet verkeerd. Vanaf nu word
ik vanuit justitie schriftelijk geinformeerd over mijn zaak. Ik hoop dat
dat wat beter gaat dan via de politie. Gelukkig ken ik iemand bij het
gerechtshof die mij wellicht "inside-information" kan geven.
Uiteraard voor zover het mag, er zijn tenslotte al genoeg mensen die onrechtmatige
dingen doen, toch?
De eerlijkheid gebiedt me te vertellen dat ik vannacht
ook lag te piekeren over mijn werk. Ik ben maandag begonnen om van huis
uit weer wat werk te doen. Dat valt me tegen. Van de ARBO arts mag ik
eigenlijk maar 1 uur per dag werken (wat hij meteen in het verslag schreef
als "5 uren per week", even niet opgelet dat ik maar 4 dagen
werk, wat natuurlijk voor mannen nog steeds niet gebruikelijk is...).
Maar deze eerste dagen ben ik al uren bezig geweest om mijn werkplek thuis
wat beter te organiseren. Daar komt nog bij dat Bas en Jaro pas vandaag
weer naar school gingen (de leerkrachten hadden studiedagen) en Carolien
wel weer moest werken. Ben benieuwd hoe het me morgen afgaat als het huis
voor mij alleen is.
7
februari 2004 Zonder gips, maar nog wel strompelend
Afgelopen woensdag was de grote dag: het gips mocht van
mijn been. Nou was mijn been daar ook wel aan toe: het stonk een beetje,
het gips zat erg los en kriebelde af en toe flink. Nou toen het gips er
af ging kriebelde het nog veel meer: ze snijden het los met een soort
trillend pizzamesje en dat kriebelt vreselijk. Overigens klinkt het als
een decoupeerzaag en lijkt het daardoor toch eng.
 Het
engste moest echter nog komen: de schroeven moesten uit mijn been. Ik
had me voorgenomen het niet eng te vinden maar toen ik daar lag en de
chirurg vertelde dat hij alleen mijn vel kan verdoven en dat ik er dus
wel wat van zou voelen, toen bekroop mij al de angst. Vervolgens zag ik
de verdovingsspuit en hoorde ik vragen om de schroevendraaier en toen
had ik toch wel een nat lapje nodig. Vreemd gevoel als je niet voelt dat
iemand door je vlees snijdt maar dat je bot wel beweegt als de schroeven
er uit gaan... Afijn na 25 minuten stond ik weer buiten met twee schoongemaakte
roestvrijstalen schroeven in een potje (zie bijgesloten foto) na nog een
verhaaltje over voorboren en tappen en ... Genoeg chirurgieles voor vandaag.
Ik kreeg geen oefeningen mee, gewoon "bewegen tot aan de pijngrens".
Ik had mijn linkerschoen meegenomen en met enige moeite
paste mijn voet er in. Mijn enkel is nog wel erg dik en stram. En ik voelde
al snel dat de verdoving uitgewerkt raakte, tegen de tijd dat we weer
thuis waren wilde ik alleen nog maar met mijn voet omhoog en 's nachts
heb ik voor het eerst weer eens een pijnstiller genomen.
De volgende dag voelde het goed en heb ik flink gelopen
en dat was 's avonds te merken... Veel pijn en ik was erg moe. Maar weer
een pijnstiller dus en de volgende dag (vrijdag) een stuk rustiger aan.
Nu, zaterdag, voelt het weer beter en kon ik weer met krukken naar het
winkelcentrum lopen. Maar ik heb nog wel het gevoel alsof mijn enkel verstuikt
is, zo dik is het ook nog.
Wat staat me nog te wachten:
- woensdag 11 februari hechtingen er uit, in principe
bij de huisarts
- dinsdag 17 februari nieuwe kroon (dat is nieuw voor
jullie: bij controle bleek een stuk tand afgebroken te zijn door de
klap. Er zat al een vulling in de tand en een kroon was de beste optie...)
- woensdag 18 februari gesprek met de ARBO-arts (mits
ik dan kan fietsen, want Carolien heeft de auto nodig voor haar werk
en kan me niet brengen)
- vrijdag 20 februari gesprek met de KNO-arts over mijn
neus die nog vaak helemaal dicht zit
- eind februari weer werken???
- 1 tot en met 5 maart weekje weg naar Duitsland
- maandag 8 maart controle van mijn enkel bij de poli
chirurgie
- over enkele maanden nog een operatie aan mijn neus
- 13 juli de rechtszaak. En tussendoor de claim voor
de rechtszaak voorbereiden. Hiervoor ga ik ergens in juni nog eens langs
het bureau rechtshulp voor advies.
Tussendoor probeer ik, bij voorkeur als de rest van de
familie niet thuis is, nog wat te werken. Dat lukt redelijk, afgezien
van de afgelopen week.
Verder verdoe ik mijn tijd met het vullen en weer leeghalen
van de wasmachine en afwasmachine, Monopoly, "monsterstrijd"
(een soort kaartspel), koken, brood, fruit en drinken maken voor school,
wat Hein de Kort strips lezen, een boekje als ik er tijd voor heb, MP3's
afspelen, krantje, filmpje, ER, NYPD, Cold Feet en nog veel meer. Kortom:
wat veel huismannen en vrouwen zo de hele dag doen (afgezien van sherry
drinken). En het bevalt me best, maar zonder werk erbij zou ik het denk
ik geen maanden volhouden.
21
februari 2004 Aan het werk en onder het mes
Vorige week zijn de hechtingen door mijn huisarts verwijderd,
een klusje van niets. Toen we thuis kwamen ben ik meteen op de fiets gestapt,
met Carolien er naast voor het geval dat. Maar het ging prima. Alleen
op- en afstappen en steunen als je moet stoppen is nog wat lastig want
ik ben gewend om mijn linkervoet daarbij te gebruiken en dat is nu wat
pijnlijk. Ik probeer nu mijn rechtervoet te gebruiken, maar dat vergeet
ik nog wel eens, met pijnlijke gevolgen... 's Middags volge meteen de
vuurproef: Bas zou Jaro mee naar huis nemen uit school, maar al wie er
kwam: geen Bas en geen Jaro. Om half vier ging de telefoon: de school
wilde weten of Jaro nog afgehaald zou worden. En enkele tellen later belde
Bas: ik zit bij een vriendje en kom straks wel thuis. Was hij vergeten
dat hij Jaro naar hous zou brengen. Ahum. Dus ik kon op de fiets naar
school om Jaro op te halen. Dat ging gelukkig prima.
Afgelopen woensdag ben ik fietsend naar de ARBO arts
op mijn werk gegaan. Afgezien van een natte broek (tja, te eigenwijs om
de regenbroek aan te doen "voor zo'n klein buitje"...) ging
dat goed. Ik gaf aan wel weer aan het werk te willen en de arts vond dat
wel een goed idee, maar met mate: eerst 4 uur per dag en na twee weken
weer gewoon 8 uur. Dus: maandag stap ik weer met mijn laptop op de fiets,
nadat ik Bas en Jaro naar school heb gebracht. Het gewone leven begint
weer een beetje.
Maar niet voor lang want de week daarna (voorjaarsvakantie)
gaan we een midweek naar Duitsland om te ski... eh uitrusten en ons voor
te bereiden op het gewone leven. Dat zal wel weer even wennen worden want
we hadden de taken in en om huis radicaal anders verdeeld. Trouwens: heel
wat voorbijgangers roepen "zeker wintersport?" en soms wat minder
prettige dingen als ze me zien strompelen. Wat hebben mensen toch snel
een oordeel klaar. Overigens gaan we op de heenreis een nachtje in een
Jeugdherberg (heet nu StakOKay). Dat is ons onderweg naar Italië
en veel eerder in Denemarken uitstekend bevallen: erg gezellig, veel aanspraak,
vaak mooie locaties en een prima ontbijt.
Verder ben ik vrijdag weer eens naar de KNO-arts geweest
omdat mijn neus nog zo vaak verstopt zit. Er was wat onduidelijkheid over
hoe lang na het rechtzetten van mijn neus, de binnenkant gecorrigeerd
kan worden (een zogeheten "septumcorrectie"). "Mijn"
KNO-arts ging uit van 6 maanden, maar ik wil graag eerder geopereerd worden.
Navraag bij zijn baas leerde dat die een termijn van 8 weken hanteert,
dus was de conclusie dat een operatie gepland kan worden. Het is 5 april
geworden en het wordt een dagbehandeling: 's ochtends opereren en 's middags
weer naar huis. Het mocht ook met een opname, maar ik heb wel genoeg ziekenhuis
gezien. Ik kies er voorlopig voor om de vorm van mijn neus niet te laten
corrigeren. Nu is de operatie voor de rechtzaak en kan ik de kosten meteen
meenemen in de claim, ook wel zo prettig.
Over die claim: inmiddels zit ik al op ruim 5.000 euro
aan ziektekosten (waarvan mijn verzekeraar overigens ruim 95% betaalt).
Tel daarbij op het smartengeld en de dader kan een nieuwe auto voorlopig
wel vergeten. Dat is voor mij toch wel een belangrijke vorm van genoegdoening.
Beter dan dat hij een weekje gevangenisstraf krijgt. Je weet maar nooit
welke ideeën hij daar opdoet.
Planning (waar ben ik anders projectleider voor...):
- 8 maart chirurg voor controle van mijn enkel
- 5 april neusoperatie
- 13 juli rechtzaak
5
april 2004 Pijdaabedeus
(Oftewel "pijn aan m'n neus", maar dan met je
neus dicht.)
Hallo allemaal, na ruim een maand weer een bericht van
mij.
God ik wist niet dat je neus zo pijn kon doen. Normaal
slik ik 1 á 2 paracetamols per jaar, nu 2 per dag en nog voelt
het alsof ik weer op straat lig na die mishandeling.
Afgelopen maandag 5 april lag ik dus weer in het ziekenhuis
voor een geplande operatie aan "be deus". Het zou een dagbehandeling
worden, dus om 10.30 in het ziekenhuis, operatiejasje aan, 11.30 operatie,
13.30 weer terug op zaal en 15.30 weer naar huis. Nou het ging allemaal
ook zo vlot. Wel wat bloedspatteers achter gelaten op de vloer want de
watten en pleisters waren niet afdoende. Maar het was weer supergezellig
op de OK: "wordt je al draaierig?"; "nee, jullie moeten
beter je best doen"; "ach, we winnen het toch altijd" tijdens
de verdoving. En dat nadat de anesthesist me vertelde dat mijn huid taai
is, want de eerste prikpoging (voor het infuus) was mislukt. De verkoever
heb ik dit keer nauwelijks bewust meegemaakt. Voor ik het wist lag ik
weer op zaal. De operatie was dan ook langer (1 uur) en daardoor de narcose
zwaarder.
En toen maar wachten op de KNO arts voor ontslag. Toen
die er na 2 uur nog niet was mocht ik van de verpleging toch weg. Ze wilden
nog een tweede zak infuusvloeistof aanleggen maar die heb ik vriendelijk
geweigerd.
En ik zat nog niet in de auto (Carolien had weer zo'n
gezellige ren en vlieg-dag met mij) of ik stortte compleet in. Ik had
lang uitgeslapen omdat ik nuchter moest zijn vanaf 12 uur 's nachts tot
half 12 de volgende dag en dan is uitslapen wel zo makkelijk. Even onder
de douche en hup naar het ziekenhuis en de OK op. Maar in de auto zakte
ik al flink in en thuis ben ik direct weer naar bed gegaan. Alsof ik 3
dagen niet geslapen had, zo moe was ik. Tot de volgende dag (dinsdag)
heb ik doorgeslapen als en blok. En toen begon de ellende: ik voelde me
alsof ik een zware griep had en pijdaabedeus, dus. Flink wat pijnstillers
geslikt (ik had heel wat overgehouden van de vorige operatie toen ik veel
minder pijn had) en de rest van de dag doorgekreund.
De volgende dag om 5 voor elf in het ziekenhuis aan de
Prinsengracht een afspraak om de neustampons te laten verwijderen. Dachten
we. Na flink wat geluk met parkeren waren we veel te vroeg in het ziekenhuis.
Waar op een gegeven moment de KNO arts met de assistentie begon te smoezen
en ik wat dingen opving waaruit ik opmaakte dat het over mij ging. En
inderdaad: "meneer Kuiken?". "Ja?" "Eh, we kunnen
u hier niet helpen, u moet naar de Oosterparkstraat" (waar ik geopereerd
was). Wel gloeiende g... Bleek de dagbehandeling zonder overleg met KNO
een afspraak gepland te hebben. Goed, nieuwe afspraak dus, 13.15 op de
Oosterparkstraat. Eerst weer de kids ophalen van school (Jaro ging gelukkig
naar een feestje en Bas wilde wel alleen thuis blijven en wachten op zijn
pianojuf). En weer door naar de Oosterparkstraat.
Ach ja, ik was er al zo lang niet geweest. Al bij binnenkomst
riep de receptioniste van KNO "meneer Kuiken!", slecht teken.
Maar goed, mijn goede vriend Tabink hielp me weer van mijn tampons af,
iets te enthousiast dit keer, mijn hoofd viel er bijna af van het trekken.
Ik dacht nog "moet je niet voorzichtig zijn met mijn neus"?
Even voelde het goed: mijn beide neusgaten waren vrij. Maar dat was snel
afgelopen. De "gezonde" buitenlucht in Amsterdam heb ik al niet
meer geroken.
En sinds die tijd loop ik dus met een behoorlijk pijnlijke
neus door het huis op zoek naar afleiding. Dan maar weer spoelen met zout
water. Dan maar weer een paracetamol. Dan nog maar een trui aan (het leek
zo koud in huis met de verwarming op 21 graden). En nu (donderdagavond)
voelt het nog steeds alsof ik een nieuwe neus heb gekregen die niet past.
Net maar weer een paracetamol geslikt in de hoop dat de pijn weer wat
draaglijker wordt. Je wordt er ook zo chagrijnig van. En dat terwijl Carolien
er alles aan doet om het me zo gemakkelijk mogelijk te maken. Dan voel
je je ook nog ondankbaar, omdat je er niet vrolijker van wordt.
Afijn, ik worstel me er wel weer doorheen. Gelukkig heb
ik een lang paasweekeinde voor de boeg. Ben benieuwd of ik dinsdag weer
aan de slag kan. Maar op dit moment kan me dat niet echt boeien... Bah,
wat valt dit me tegen zeg.
13 juli 50 uur, 4 weken, einde
verhaal
Hallo allemaal,
Tja, vandaag was het dan zover: de rechtzaak. De afgelopen
weken druk geweest met het voorbereiden van de claim ("voeging").
Bonnetjes kopiëren, formulieren invullen, brieven van het ziekenhuis
regelen. Eindresultaat: 2000 euro smartengeld en ruim 900 euro aan onkosten.
Verder was ik er niet echt mee bezig. Maar vandaag werd het toch wel spannend:
is de dader er, waartoe wordt hij veroordeeld, hoe gaat zo'n rechtzaak
in z'n werk? Nou, zo ging het.
Bij binnenkomst moest ik mijn pistool en honkbalknuppel
inleveren (eh, ik was vergeten mijn zakmes uit mijn tas te halen, die
moest ik in bewaring geven). Toen als een speer naar de rechtzaal, waar
we precies op tijd aankwamen. De zaak begon stipt op tijd en we mochten
naast de dader plaatsnemen (hij aan een klein tafeltje, wij aan een wat
grotere, links naast hem). De rechter en griffier tegenover ons en de
officier van justitie links naast de rechter aan de kopse kant van de
tafel. Net als op televisie dus. Ik zag de dader voor het eerst, hij heeft
mij niet aangekeken en misschien zelfs helemaal niet gezien. Mijn beschrijving
aan de politie klopte op een haar na: ik had hem iets te oud ingeschat.
Toen kregen we de verhalen op papier van de dader, van
mij en van de getuigen te horen. De rechter vroeg nog wat aan de dader
over zijn daad. Volgens hem zou ik tegen zijn auto geschopt hebben (probeer
dat maar eens als je op de fiets zit: iets raken voorbij je voorwiel).
De rechter ging daar echter verder niet op in. Waarom hij mij geslagen
heeft werd niet duidelijk. Toen de dader piepte dat hij mijn claim wel
erg hoog vond, zei de rechter kordaat "wie brokken maakt moet de
schade betalen". De dader meldde nog dat zijn auto in de prak gereden
is door een onbekende dader ("parkeerbeheer is er nog achteraan gegaan")
en total loss was. Verder wordt zijn contract per 1 augustus niet meer
verlengd en is hij dus zijn baan kwijt, volgens hem door de mishandeling.
Ook daar maakte de rechter verder geen woorden aan vuil anders dan dat
hij verbaasd leek dat de man zijn baan kwijtraakt.
Brief aan de dader
Vervolgens mocht de officier nog een vraag stellen. Hij
begon te vertellen dat dit de tweede mishandeling door de dader was. Hij
blijkt een jaar voor mij ook al een vrouw in een winkel een kopstoot gegeven
te hebben. Daarna vroeg de officier hoe de dader dacht zijn geweldsuitbarstingen
te gaan voorkomen. Daar kwam niet echt een antwoord op: "ik ben veel
rustiger geworden en had toen relatieproblemen". De rechter las ook
mijn brief aan de dader nog voor (staat op mijn website).
Toen begon de officier met zijn pleidooi. Hij noemde
daarin nogmaals de eerdere mishandeling en haar claim van 400 euro. Verder
vond hij een deel van mijn claim niet onderbouwd (ik was vergeten de bonnetjes
van de ziektekosten te kopiëren) en de gevraagde 2000 euro smartengeld
te hoog. Daarmee kwam hij op de volgende straf: 100 uren taakstraf met
2 weken voorwaardelijke gevangenisstraf met 2 jaar proeftijd, de claim
van het eerdere slachtoffer volledig toegekend en mijn claim voor een
groot deel toegekend (1500 euro smartengeld en ruim 500 euro gemaakte
kosten). Vervolgens nam de rechter het weer over en deed direct uitspraak:
4 weken voorwaardelijke celstraf met 2 jaar proeftijd (2 weken vond hij
te weinig), 400 euro te betalen aan het eerste slachtoffer, 2000 euro
smartengeld en 544,60 euro gemaakte kosten te betalen aan mij. En toen
werd het stil totdat de officier ingreep en vroeg of de taakstraf dan
verviel. Oh nee, vergeten zei de rechter. OK 50 uren taakstraf erbij en
geen 100 omdat de voorwaardelijke straf verhoogd was van 2 naar 4 weken.
Kennelijk vond de rechter de voorwaardelijke straf belangrijker.
Wat een taakstraf is, beschrijft
het ministerie van Justitie hier. De taakstraf wordt uitgevoerd door
het ministerie (als ik het goed begrijp) en de claim worden geïnd
door het CJIB (krijg ik daar ook eens wat geld van terug...). Wanneer
ik geld ga zien weet ik niet, maar gezien de geschetste situatie van de
dader kan dat nog wel even gaan duren. Maar daar gaat het me ook niet
om. De man heeft straf gekregen en daar ben ik tevreden mee. Vervolgens
zijn we met het gezin uit eten gegaan en laten het nu achter ons.
Dat lukt overigens maar ten dele (het justitiële
deel) want ik ben nog lang niet 100% hersteld. Mijn neus zit nog regelmatig
dicht en heeft niet de vorm die hij vroeger had. Met de KNO-arts heb ik
afgesproken dat ik over minimaal 2 maanden de knoop doorhak of ik verder
behandeld wil worden. Als ik dat wil dan verwijst hij me door naar de
Nederlandse neuzen-specialist (Nolst-Trenité). En met mijn enkel
gaat het niet zo goed: ik heb er af en toe pijn aan, hij wordt nog snel
dik en de chirurg was niet tevreden over wat hij op de foto zag. Eind
juli volgt een CT-scan, na onze vakantie (eind augustus) nog een afspraak
bij de chirurg die dan bepaalt wat er nog moet gebeuren. In het ergste
geval moet ik opnieuw onder het mes en krijg weer twee schroeven en gips
gedurende 6 weken en mag dan weer revalideren. Voor het zover is overweeg
ik een second opinion. Mijn gevoel zegt me wel dat het niet goed is: er
is naar mijn idee te weinig herstel en ik voel toch nog regelmatig wat
pijn, vooral bij grotere of scheve belasting. Overigens wist de chirurg
nog te melden dat volledig herstel erg onzeker is en dat ik pas over een
jaar of 2 weet of ik volledig hersteld zal zijn.
Voorlopig worstel ik dus nog even verder met de lichamelijke
gevolgen. Geestelijk zit het wel goed en na vandaag ga ik dus weer vrolijk
verder met leven. Wel zal ik de komende dagen op de rotonde de auto en
het gezicht van de dader weer voor me zien. En dat was ik nou net weer
kwijt...
7 september Het medische verhaal
gaat door
Wat blijkt: mijn enkel is niet helemaal goed. Er lijkt
een stuk bot te zijn afgebroken in het gewricht en er zit speling in het
gewricht. Al met al waarschijnlijk genoeg reden om nog een operatie te
moeten ondergaan, maar ik wil wel eerst een second opinion. Daarvoor ga
ik binnenkort naar het AMC, naar een traumaspecialist. Ik hou er zelf
al rekening mee dat ik eind van dit jaar weer in het gips zit. De operatie
zal dit keer ingrijpender zijn omdat ze het hele gewricht nu open gaan
maken, terwijl ik de vorige keer alleen twee schroeven heb gekregen. Die
schroeven krijg ik nu ook weer. En dan weer minimaal een half jaar revalideren
oftewel moeilijk lopen. Ik wordt er weer boos over.
8 oktober Weer onder het mes
Enkelen zullen het al weten, velen nog niet: 2 november
ga ik het ziekenhuis weer in. Nee niet mijn neus, daar blijf ik voorlopig
van af. Mijn enkel. Het loopt nog steeds niet lekker, doet af en toe pijn,
is stijf en dik. Mijn chirurg in het OLVG stelde een ingrijpende operatie
voor na diverse röntgen foto's en een CT scan. Als ik mij nu niet
laat opereren loop ik grote kans op blijvende schade ten gevolge van slijtage.
Een operatie is nu wel lastig maar moet ervoor zorgen dat mijn enkel in
principe de rest van mijn leven meegaat. Navraag bij een chirurg in het
AMC leverde hetzelfde advies op. We hebben toen meteen de operatie maar
gepland: 2 november wordt ik opgenomen en 3 november geopereerd.
 Voor
de mensen die niet van operatiepraatjes houden: sla deze alinea maar over...
Deze operatie wordt ingrijpender dan de vorige (twee schroeven in mijn
been en gips er om). Mijn kuitbeen wordt doorgezaagd. Dan wordt er waarschijnlijk
een stuk heupbot tussen gezet (kan Jaro dat vast zien, want hij krijgt
later dezelfde operatie, maar dan moet het bot in zijn kaak). Dit alles
om mijn kuitbeen te verlengen zodat het mijn enkel beter kan steunen.
Dan wordt mijn enkel open gemaakt, schoongemaakt (er zitten waarschijnlijk
wat botsplinters in en littekenweefsel). Vervolgens wordt alles met een
metalen plaat en schroeven (nu iets van 4 of 5) weer vastgezet en dichtgemaakt.
De opname zal dit keer ook langer duren en er is meer
kans op infecties en pijn. Als dat gevaar geweken is krijg ik weer eerst
een week een spalk. Daarna gaan de hechtingen er uit en krijg ik weer
6 weken gips (welk kleurtje zal ik nu kiezen?). En als dat gips er dan
af is (bijna 2 maanden na de operatie) begint de revalidatie. En dat zal
deze keer ook langer duren omdat de operatie ingrijpender is. Kortom:
ik ben wel weer een jaartje verder voordat ik weer lekker voetbal met
de jongens en de trap op ren. Wel wat anders dan de mensen die in die
periode naar India gaan of naar Australië/Nieuw Zeeland (ik noem
geen namen ;-). Nee, ik ben niet jaloers, maar zwaar kl*te is het wel
dat ik weer zo lang bezig ben. Als ik over een jaar maar weer lekker kan
lopen en rennen.
Ik zie er nu nog niet tegenop. Ik maak me nooit zo druk
ver van tevoren. Pas als ik in het ziekenhuis lig in het bed, de avond
voor de operatie, begint het bij mij echt te kriebelen. En die ellendige
trombose prikken, bah. Ik hoop dat ze mij weer platspuiten voor de operatie
zodat ik er niets van meemaak. Ben niet zo'n held op dat gebied... Maandag
25 oktober weet ik wat de anesthesist daarover te zeggen heeft (nader:
een algehele narcose mocht, ik mocht zelf kiezen).
2 november Tweede opname
Beste mensen, vandaag is Evert opgenomen in het OLVG.
Morgenochtend (3 november) 8.00 uur gaan de artsen opereren. Hierbij het
adres voor wie een kaartje wil sturen: Onze Lieve Vrouwe Gasthuis Evert
Kuiken Afdeling C5, kamer 10.
5 november Weer thuis
 Vanuit
mijn rolstoel kan ik jullie nu weer bereiken: donderdagmiddag ben ik weer
vrij gelaten. Ik moest nog wel even op mijn strepen gaan staan, maar het
argument dat er dan weer een zorgplaats in het ziekenhuis vrij komt deed
wonderen: "dag meneer Kuikens"! Oh ja, ik moest wel nog even
laten zien aan de fysiotherapeut dat ik met krukken kan lopen. Het argument
dat ik het de vorige keer zelf had geleerd werd niet geaccepteerd. "Ja,
ook de trap op en af graag, meneer Kuik".
Ach, ik heb een leuke tijd gehad: een Surinaamse man
naast me met praatjes over zijn verleden in bioscopen in Amsterdam, dat
het zo slecht gaat met zijn oude werkgever Pathé en dat hij al
meer dan 100 DVDs gedownload had voor zijn 45.000 euro kostende home cinema
system (wonende in de Balistraat 3 hoog achter...). Een dame op leeftijd
tegenover me die het maar onbegrijpelijk vond dat ze zelf het vervoer
naar het verpleeghuis moest regelen en tig andere dingen waar ze mijn
mening over vroeg. Ja, ze moest na de moord op Theo toch echt het land
maar eens uit. En nog een dame op leeftijd die er ook zo het hare over
dacht maar iets beter kon luisteren naar anderen. In het kort: een gebroken
pols, een gebroken heup, een liesbreuk en een kapotte enkel op 1 zaal.
Best gezellig hoor, maar na 1 nacht gekreun uit de kamer tegenover wil
je wel weer thuis slapen. En dan die ellendige tromboseprikken elke avond...
Toen was mijn spekbuikje wel handig: in vet voel je die prikken vrijwel
niet!
Maar waar het om ging: mijn enkel. Hij is schoongemaakt,
mijn kuitbeen is verlengd met bot uit mijn scheenbeen en er zit een titanium
plaatje tegen. Links (voor de kijker rechts) 11 hechtingen en rechts 5.
Per dag 6x500 mg paracetamol en 2 stuks Celebrex tegen de pijn... En na
wat lekkage uit de wond kreeg ik een nieuwe gipsen spalk, dit keer tot
mijn knie gelukkig. Dinsdag 16 november mag ik weer terug voor foto's
en voor loopgips. Dat loopgips gaat er dan 4 weken later weer af en dan
kan ik beginnen met revalideren. Wel moet er tegelijk met het verwijderen
van het loopgips nog een schroef uit. Eentje maar, dit keer. Tot eind
van het jaar zit ik dus wel weer thuis. Het plaatje in mijn been blijft
minimaal 1 tot 1,5 jaar zitten, maar als ik er geen last van heb zit het
er voor altijd. Altijd handig als ik nog weer eens zo'n klojo tegenkom.
Tenzij dan mijn andere enkel breekt...
Ondertussen zijn er meer sterfgevallen in mijn directe
omgeving en is mijn schoonmoeder terminaal ziek. Ik heb de neiging om
het leven met een korreltje zout te nemen, maar dit is toch wel wat te
veel van het slechte. Met name voor Carolien (mijn vrouw) zijn het zware
tijden, zeker nu alles op haar schouders neerkomt.
Reacties vind ik altijd leuk, maar gezien voorgaande
het liefst via mail of overdag telefonisch. 's Avonds proberen we een
beetje op adem te komen.
17 november Kijk, hij kan lopen!
Nou ja, met krukken en met na afloop een behoorlijk pijnlijke
enkel als resultaat.
Maar even terug in de tijd: twee weken geleden werd ik
geopereerd aan mijn enkel. Daarbij is mijn kuitbeen doorgezaagd, een stuk
bot uit mijn scheenbeen tussengevoegd en een metalen (Titanium) plaatje
op mijn kuitbeen gemonteerd ter versteviging. Door dit plaatje is een
lange schroef in mijn scheenbeen vastgedraaid om mijn enkel te stabiliseren.
Zichtbaar resultaat: 11 hechtingen (ongeveer 15 cm litteken), en op de
röntgenfoto's zie je het plaatje en de in totaal 6 schroeven keurig
zitten. Tegelijkertijd is aan de ander kant (binnenkant) van mijn enkel
het gewricht schoongemaakt (5 hechtingen, 5 cm).
Ik had verwacht dat dit allemaal veel pijnlijker zou
zijn dan de vorige keer (slechts 2 schroeven) en dat het herstel langer
zou duren. Tot nu toe valt dit erg mee. Thuis ben ik al snel gestopt met
slikken van de zware pijnstillers. Mede omdat de apotheek het door het
ziekenhuis gefaxde recept niet is komen afleveren. Wel heb ik nog wat
paracetamol geslikt, ook omdat ik last had van hoofdpijn, waarschijnlijk
een restant van de (volledige) narcose. Maar na 2 weken een gipsen spalk
(echt gips dat aan 1 kant open is voor mogelijke zwellingen) was ik wel
toe aan een verzetje. Ik mocht daar niet op staan of lopen en zat dus
de hele dag op de bank of in de rolstoel.
Nu nog 5 weken loopgips (geen echt gips, maar een veel
lichtere plastic vorm). Dan (21 december) gaat het gips er af en moet
ik nog 2 weken voorzichtig lopen met de schroef er nog in. Dan gaat die
schroef (alleen de schroef tussen mijn kuitbeen en mijn scheenbeen) er
uit en mag ik weer normaal leren lopen. Hoe lang dat duurt durf ik niet
te zeggen, maar ik ga er van uit dat dat nog wel heel wat maanden zal
zijn. Met name hardlopen duurde de vorige keer erg lang.
 Op
mijn website heb ik twee foto's geplaatst: 1 met mij in de rolstoel en
op de ander loop ik op krukken. Gemaakt door mijn zoons... Voorlopig zal
ik nog wel veel in mijn rolstoel zitten, want lopen doet nog wel pijn
en voelt erg vervelend, ook omdat mijn enkel dan weer dikker wordt.
Oh ja, hoe ik boven in bed kom? Door me met 1 kruk en
de trapleuning naar boven te duwen/hijsen. Daar raak je wel aan gewend.
Maar eenmaal boven klopt mijn enkel als een gek en mijn hart idem. Ik
ben ook de jongste niet meer...
En wat ik zoal doe de hele dag? Mijn iPod volpompen met
steeds mooiere muziek en natuurlijk nog veel meer muziek luisteren, veel
mailen en bellen, wat kleine huishoudelijke klusjes op de begane grond
die ik kan doen (afwasmachine in- en uitruimen, was opvouwen), heel voorzichtig
wat mails van mijn werk lezen, onderzoeksbureau's te woord staan, een
proefabonnement op Parool nemen, het ophalen van mijn kinderen regelen,
"kadootjes" van eBay in ontvangst nemen... En veel worstelen
om een lekkere zithouding te vinden, steeds weer een andere, tegen "doorzitten"
;-).
Ondertussen zijn vooral Carolien en Bas uit hun doen
door alle zaken die ineens op hun bordje komen. Ze slaan zich er door
heen, maar met de nodige hobbels. Ik probeer ze te steunen, als ik er
bij kan...
Nou, tot zover weer even. Veel van jullie moeten weer
aan het werk, ik ga proberen de kinderen in bed te krijgen met aanwijzingen
vanaf de bank. Gaat lukken!
22 december 2004 Effe w8en...
effe checken... nog effe w8en... nosejob
Afgelopen dinsdag (21 december) is mijn gips verwijderd.
Nadat ik de afgelopen weken lekker had leren lopen op het gips dacht ik
dat ik na een dag of zo wel weer redelijk zou kunnen lopen zonder gips.
Nou dat pakte anders uit: van de chirurg mag ik de komende 2 weken mijn
enkel niet belasten en er zeker niet op lopen. Er zit namelijk nog een
schroef in die kan breken als ik er op loop. Effe w8en dus.
En na die 2 weken wordt de schroef er onder plaatselijke
verdoving weer uitgehaald. "Ja, ik weet niet zeker of we de goede
schroef wel kunnen vinden" zei de chirurg nog enthousiast. "Dus
misschien draaien we de verkeerde eruit en moeten we, als we zien dat
hij te kort is, er nog 1 uit draaien. Nou zitten er 6 schroeven in mijn
been, dus ... effe checken...
 En
dan is die schroef er uit en kan ik weer van voren af aan beginnen met
soepel maken van die enkel. Nee, geen begeleiding of fysiotherapie, gewoon
weer tegen de pijngrens aan belasten, dan komt alles vanzelf goed. Maar
de vorige keer heeft dat wel wat maanden gekost. Nog effe w8en dus weer.
En of ik nu met mijn enkel klaar ben weet ik eigenlijk
pas over een maand of 6. Dan pas is duidelijk of mijn enkel ook zonder
gips en schroef recht blijft staan. Het plaatje met de 5 schroeven blijft
er in principe in zitten tot mijn dood. Tenzij ik er last van krijg dan
... tja, dan wordt ik nog eens geopereerd.
Verder ben ik inmiddels tot de overtuiging gekomen dat
mijn neus toch ook nog eens behandeld moet worden. Hij zit vaak nog dicht
en het voelt alsof ik continu verkouden ben. Dus ook nog maar een bezoekje
aan dokter Nolst Trenité voor advies en waarschijnlijk een nosejob
als toetje.
Voor de intimi: met de moeder van Carolien gaat het niet
veel beter en met mijn vader gaat het nu ook langzaam wat minder. Is dit
het begin van mijn mid-life crisis?
Gaat het weer een beetje, meneer Kuiken? Nou, ik ben
heel benieuwd wat 2005 voor mij in petto heeft. Eerst maar even een paar
dagen met z'n tweetjes naar Zuid Limburg (de kinderen logeren bij vriendjes),
dan dit jaar opblazen en klinken op een beter 2005.
Gezellige kerstdagen en een gezond 2005!
(Met dank aan enkele reclamemakers voor de gebruikte
teksten.)
6 juli 2005 Geduld loont
Lieve vrienden,
Het is alweer een tijd geleden dat ik jullie voorzag
van nieuws omtrent mijn herstel na de mishandeling (alweer 1,5 jaar geleden).
Ik ben ook weer lekker verder gegaan met mijn leven en heb de mishandeling
een plekje gegeven in de archieven (die bij mij niet zo vaak open gaan).
Het herstel is voor mij nu eigenlijk niet meer dan een medisch verhaal.
Het verhaal erachter, de reden waarom ik moet herstellen, verdwijnt naar
de achtergrond.
Maar er is nieuws. Eerst het goede natuurlijk: ik ben
ruim 2500 euro rijker en de dader 3000 armer (hij moest ook nog een schadevergoeding
aan zijn vorige slachtoffer betalen). Of hij ook zijn 50 uur taakstraf
heeft "gedaan" weet ik niet.
Dan het iets minder goede: na mijn volgende neusoperatie
(ik sta op de wachtlijst) kan ik als alles goed gaat weer vrij door mijn
neus ademen en snurk ik minder. Minder goed, omdat ik daarvoor nog wel
een keer onder het mes moet. Dit keer in het AMC, bij de neuzenspecialist.
Mag ik gelijk meedoen aan een "vergelijkend waren"onderzoek:
"neus voor" en "neus na". In ruil voor mijn medewerking
mocht ik wat hoger op de wachtlijst...
En er is helaas ook nog minder goed nieuws (vind ik zelf):
mijn enkel zal nooit meer worden wat hij was. En het herstel vergt heel
wat meer tijd dan ik gehoopt had. Nog regelmatig zwik ik er door of voel
ik een pijnscheut doordat ik een verkeerde beweging maak. Ik was bijna
net zo trots als Bas en Jaro dat ik eind mei de 5 kilometer avondvierdaagse
heb gelopen, zonder noemenswaardige problemen. Maar ondanks fysiotherapie
en veel belasten, lopen en oefenen gaat het maar langzaam beter. De chirurg
die mij behandeld heeft vanaf het begin en die ik vandaag weer sprak was
echter tevreden. Volgens hem verloopt het volgens schema en groeit het
allemaal goed. Ik zie op de röntgenfoto's nog steeds een groot gat
(5 mm) in mijn kuitbeen, maar volgens hem is het weefsel dat er zit al
sterk genoeg om desnoods zonder metaal heel te blijven (er zit nog een
plaat in van ongeveer 10 centimeter lang met 5 schroeven, die er in principe
ook niet meer uit gaat). Volgende afspraak is in november.
Meer nieuws later?
24 januari 2006 "Je hoeft
niet meer terug te komen"
Kijk, dat is een zin waar ik lang op heb moeten wachten.
En ineens sprak de chirurg hem toch nog overwacht uit.
 Wat
is er de afgelopen tijd gebeurd? 21 september 2005 is mijn neus geopereerd.
Belangrijkste reden was dat ik er slecht door kon ademhalen. De KNO-arts
wist niet wat hij hoorde: geen extreme makeover? Geen nachten wakker
van schaamte over mijn uiterlijk? Nee, gewoon, hij zit dicht en ik wil
hem meer open hebben. Tja, dat kon ook een reden zijn, maar dat had hij
al lang niet meer meegemaakt. Ik werd meteen gevraagd om aan een onderzoek
mee te doen. Extra voordeel: de wachtlijst verdween als sneeuw voor de
zon... Inmiddels werkt mijn neus beter en hij staat ook weer meer in zijn
oude stand. En hij is alweer wat minder gevoelig dan de eerste weken na
de operatie.
 Vervolgens
is 9 januari 2006 het ijzer uit mijn enkel gehaald. 5 Schroeven en een
plaatje Titanium. Na 11 dagen strompelen vanwege de strak aangebrachte
hechtingen (8 stuks) ben ik nu weer volop aan het lopen. Nog steeds met
de nodige moeite, maar ik weet inmiddels wat ik kan en wat ik beter kan
laten. En ik kan nog heel veel en steeds meer.
Tijd om te stoppen met mijn mails over mijn herstel.
Het heeft lang genoeg geduurd en jullie roepen nu ongetwijfeld net als
ik "eindelijk!".
Groetjes, Evert
|
